ایران

 دوست دارم زنی باشم از بختیاری،

 یا دختری جوان در محلات میان آن همه گل.

 دوست دارم گوسفند کوچکی داشته باشم.

 یا مردی باشم در روستایی حوالیِ بم که قطره ای باران... قطره ای باران...

 آن قدر نزدیک سبلان باشم که احساس کنم مال من است.

 در سردشت سردم شود،

 هوای خشک زابل دستم را بشکافد،

 زارعی باشم بیل به دست کنار کرخه.

 شالی کار باشم.. چای بچینم. رعد و برق که زد دنبال قارچ باشم. داس داشته باشم.

 یکی از کیچه های میمند مال من باشد.

 پیرزنی باشم در تکاب.. صبح زود به دریاچه سلام کنم.

 دختر بچه ای باشم در قمصر که بوی گل سرخ مستم کند.. یا که به بوی ماهی بندر عادت کرده باشم.

 دوست دارم بدوم و برسم به ماهان..

  صبح که بیدار میشوم سیروان را ببینم و غروب کنار زریوار باشم.

  روزی چند بار هر چقدر خواستم بنشینم کنار دماوند.

  پوستم سیاه سیاه باشد و جن های دره ستارگان را باور کنم..

 دلم بگیرد در جزیره ای کوچک.

 دوست دارم کنار کاشی های اصفهان باشم.

 یزد باشم. اراک باشم. شهرکرد را بدانم. نگار را بفهمم.

  کاشان..کاشان!

   دوست دارم همه جای ایران باشم ..

 امان از بازار کرمان...

 امان از غروب اینجا

 امان از این آسمان باز

  و ذره ذره خاکی که می پرستم.

 پانویس:

 خوشبخت ترینم که خاله ای دارم از جنس نور که اول کتابهایی که هدیه میدهد چیزی مینویسد برای خود خودت.