امرز که یازده روز تا بیست و چهار سالگی دارم، باید یادم بماند، برای همیشه، که مثل اغلب آدم بزرگ ها نشوم. باید همیشه یادم بماند، ارزش با جان و روح آدمیست. نه با جا، نه با لباس. باید یاد بگیرم قدرتمندِ احمق نباشم! کثیفِ حرص نداشته باشم. 





  حرفم تکراریه! میدونم ولی امروز جلسه ای بود در مورد امداد و نجات بعد از زلزله، من کوچیک ترین عضو اون جمع بودم. دعوا سر این بود که این گروه که ماها باشیم(که خودمون نماینده بودیم) چند تا نماینده توی فرماندهی داشته باشن، نمی گم بحث بی اهمیتیه، ولی خیلی ناراحت شدم. یک کلام حرف از برنامه ریزی برای امداد و آموزش نیرو و .... نشد. 

 از دست و پا زدن هام برای جلب توجه متنفرم. 


A:بابا این دروغ می گه بچش مریضه ! معتاده.

B: خدارو شکر که بچه اش مریض نیست. 


صبر کن عزیزم. 

مهلت بده. 

بگذار لحظه ای چشمانم را ببندم و تجسم کنم. 

می خواهم این نگاه برای همیشه خاطرم بماند. 

بگذار با فکرت بازی کنم. 


 سالی دو تا چهار بار درگیر برگزاری ماجرای می شویم. که چیزی بین سه تا شش هفته وقت می برد. 

 دو هفته ی آخر کار تمام وقت.  اغلب فرصت غذا خوردن نیست. فرصتش هم که باشد چیزی برای بلع! نیست ، خلاصه اساسا اقدامی نمی شود. 

 دو روز پیش، دعوت شدم برای نهار. که "یا  بیا، یا می آرم"، دیشب  "من میرم جلوی خونتون بیا برات خوراکی گرفتم " یک دنیا بیسکویت و لواشک داد و رفت و امشب" برات کیک پختم، بیا بگیر".


 چند روز بعد" براتون چایی ساز گرفتم" 


 چهار انسان متفاوت

 کرم عزیزم. کرم. 


 دیدین چی شد ؟ 

 اول مهره و ما گوزم نیستیم.